وقایع تاریخی ششم محرم

تکمیل سپاه عمر بن سعد از طرف ابن زیاد و دعوت حبیب بن مظاهر از قبیله بنی‌اسد برای یاری امام حسین (ع) از مهمترین وقایع روز ششم محرم الحرام است.
بر اساس اسناد و روایات تاریخ عاشورا و کربلا؛ ابن زیاد با عمر بن سعد در روز ششم محرم برای مقابله و حرب در برابر امام حسین علیه السلام و یارانش اتمام حجت کرد.
در این روز بود که ابن زیاد بر کوفه دیدبانی گماشت تا مبادا کسی از ‏شهر به کمک امام برود، سپس میان خود و اردوی عمربن سعد سوارانی تیز رو گماشت ‏که پیوسته اخبار را گزارش می‌دادند. ‏در کتاب البحار آمده است، ابن زیاد پشت هم لشکر برای ابن سعد فرستاد تا ۳۰ هزار سواره و پیاده نزد او تکمیل شد و به او نوشت: «من از جهت قشون راه عذری برای تو نگذاشتم و در نظر بگیر که هر صبح و پسین وضع تو را به من گزارش می‌دهند.»
در روایات نقل شده است:
حبیب بن مظاهر نزد حسین (ع) آمد و عرض کرد: یابن رسول الله! در این نزدیکی یک تیره از بنی اسد هستند، اجازه می‌دهید نزد آن‌ها بروم و آن‌ها را به یاری تو بخوانم. حضرت اجازه دادند. حبیب نزد آن‌ها رفت و گفت: بهترین سوغات را برای شما آوردم، آمدم شما را به یاری پسر دختر پیغمبرمان دعوت کنم. مردی از بنی اسد به نام عبیدالله بن شبیر از جا پرید و گفت: من نخستین کسی هستم که این دعوت را می‌پذیرم.
تعداد ۹۰ نفر به پا خاستند و حرکت کردند، اما در میان راه با لشکر عمر بن سعد برخورد کردند و، چون تاب مقاومت نداشتند، پراکنده شدند و برگشتند. حبیب به نزد حضرت رسید و جریان را گزارش کرد.
حسین (ع) فرمود: «لا حول و لا قوه الا بالله»
*نامه امام از کربلا به برادرش محمد بن حنفیه و بنی هاشم
آخرین نامه‌ای که امام حسین علیه السلام از کربلا برای جمعی از بنی هاشمیان و برادرش محمد حنفیّه نوشت در این روز بود.
ایشان نوشتند: «اَمَّا بَعْدُ، فَکَانَّ الدُّنْیا لَمْ تَکُنْ وَکَانَّ الاخِرَةَ لَمْ تَزَلْ والسّلام؛»
«به نام خداوند بخشنده و مهربان... از حسین بن علی به محمد بن علی و کسانی از بنی هاشم که نزد اویند، اما بعد، گویی که دنیا هرگز نبوده است و گویی که آخرت پیوسته می‌‏باشد! والسلام.»
این نامه که امام حسین (ع) از کربلا به برادرش محمد حنفیه نوشت، آخرین نامه از نامه‌‏های امام و شاید از نظر متنی کوتاه‏ترین آن‌ها نیز باشد. شگفت‌‏آمیز و تأمل برانگیز است. شاید مقصود امام از اینکه می‌‏فرماید: گویی که دنیا هرگز نبوده است و گویی که آخرت پیوسته بوده است، درست همان معنایی است که در شب عاشورا به یارانش فهماند و فرمود: «بدانید که این دنیا، شیرین و تلخ آن خوابی بیش نیست! و بیداری در آخرت است. رستگار کسی است که در آنجا به رستگاری برسد و بدبخت کسی است که در آنجا بدبخت باشد ...»

  فهیمه علیمردانی؛

  خبرگزاری صدا و سیما