کشف پروتئین تهاجمی کننده سرطان پوست

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما: پژوهشگران، رفتار سلول‌های ملانومای تهاجمی، را مدل سازی کردند و نشان دادند که این سلول ها، برای غلبه بر محدودیت‌های فیزیکی که سلول‌های سرطانی اغلب هنگام مهاجرت از طریق بافت‌ها با آن‌ها مواجه می‌شوند، شکل هسته خود را تغییر می‌دهند.

محققان همچنین دریافتند:این سلول‌های سرطانی، دارای سطوح بالایی از پروتئینی به نام LAP۱ هستند و افزایش سطح این پروتئین با پیش آگهی ضعیف در بیماران ملانوما مرتبط است.

ملانوما، کشنده‌ترین نوع سرطان پوست است که می‌تواند به سایر اندام‌های بدن سرایت کند. گسترش سرطان یا “متاستاز” عامل اصلی مرگ و میر‌های مرتبط با سرطان محسوب می‌شود. با اینکه متاستاز به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است، مکانیسم‌های زیربنایی آن، هنوز به خوبی شناخته نشده اند. یافته‌های این مطالعه، مکانیسم پیشرفت ملانوم را روشن می‌سازد و می‌تواند راه را برای توسعه رویکرد‌های جدیدی به منظور جلوگیری از گسترش ملانوم هموار کند.

در این مطالعه، تیم تحقیقاتی، سلول‌های ملانوما تهاجمی و کم تهاجمی را در آزمایشگاه مورد مطالعه قرار دادند تا از طریق منافذ یک غشای مصنوعی که کوچک‌تر از اندازه هسته آن‌ها بود، مهاجرت کنند. برای متاستاز، سلول‌های سرطانی باید از تومور اولیه جدا شده و در قسمت دیگری از بدن، شروع به رشد کنند. با این حال، محیط متراکم تومور این کار را از نظر فیزیکی برای سلول‌های سرطانی دشوار می‌کند.

سلول‌ها دارای ساختار بزرگ و محکمی به نام هسته هستند که اطلاعات ژنتیکی سلول را ذخیره می‌کند، اما همچنین توانایی سلول‌ها را برای حرکت در شکاف‌های تنگ موجود در محیط تومور محدود می‌کند. برای اینکه سلول‌های سرطانی از میان این شکاف‌ها عبور کنند، باید هسته انعطاف پذیرتری داشته باشند.

این تیم تحقیقاتی دریافت: سلول‌های تهاجمی، با ایجاد برآمدگی‌های کوچکی به نام “bleb” در لبه هسته‌های خود، می‌توانند در مقایسه با سلول‌های کم تهاجمی، به طور موثرتری در منافذ حرکت کنند. تجزیه و تحلیل ژنتیکی سلول‌های ملانوما، نشان داد که سلول‌های تهاجمی که این برآمدگی‌ها را تشکیل می‌دهند، حاوی سطوح بالاتری از پروتئین LAP۱ هستند؛ این پروتئین، درون غشایی که هسته را احاطه کرده است (پوشش هسته ای) قرار دارد.

محققان توضیح داده اند: پوشش هسته ای، به هسته زیرین متصل است و بررسی‌های ما نشان داده است که پروتئین LAP۱ این اتصال را شل می‌کند و به پوشش هسته‌ای اجازه می‌دهد تا حباب‌هایی را تشکیل دهد که هسته را انعطاف پذیرتر می‌کنند. در نتیجه، سلول‌های سرطانی می‌توانند از میان شکاف‌هایی که به طور معمول آن‌ها را متوقف می‌کنند، رد شوند.

سپس تیم تحقیقاتی با مسدود کردن تولید پروتئین LAP۱ در سلول‌های مهاجم، مشاهده کردند که سلول‌ها کمتر قادر به تشکیل حباب‌هایی در پوشش هسته‌ای و در نتیجه عبور از میان این شکاف‌ها هستند.

دانشمندن به طور کلی دریافتند، بیمارانی که دارای سطوح بالایی از LAP۱ در سلول‌های اطراف لبه تومور اولیه خود بودند، سرطان تهاجمی‌تر و نتایج ضعیف تری به همراه داشتند، که نشان می‌دهد این پروتئین، می‌تواند برای شناسایی جمعیت‌هایی از بیماران ملانوما که احتمالا در معرض خطر بالاتر بیماری تهاجمی هستند استفاده شود.

محققان اظهار داشته اند: در حال حاضر هیچ دارویی که مستقیماً LAP۱ را هدف قرار دهد، وجود ندارد؛ بنابراین ما قصد داریم در آینده راه‌هایی را برای هدف قرار دادن LAP۱ و برآمدگی‌های پوشش هسته‌ای بررسی کنیم تا ببینیم آیا می‌توان از این طریق، مکانیسم پیشرفت ملانوم را مسدود کرد یا خیر.

یافته‌های تحقیقاتی در مجله Nature Cell Biology منتشر شده اند.