در شب سرد زمستاني کوره‌ي خورشيد هم، چون کوره‌ي گرم چراغ من نمي‌سوزد

تا حدود سال 1300 شمسي شعر فارسي به راهي مي رفت که تقليد و تکرار بارزترين نشانه اش بود؛ نيما از آن زمان که به تشويق استادش، نظام وفا، سرودن شعر را آغاز کرد شعر بي هدف و تقليدي اواخر دوره قاجار را رسالتي نو بخشيد و با برخورداري از روحيه اي مبارز آغازگر و پيشاهنگ جماعت هنري بود.

ايمان مذهبي قوي اين شاعر پر آوازه با وارستگي باطني اش در دل نبستن به دنيا در اشعارش موج مي زند؛ و انديشه‌اش اوج نمود ايماني است که نيما به ذوق شاعرانگي خويش داشت.

جلال آل احمد، نويسنده پر آوازه براي شناساندن سبک و نو آوري هاي نيما در شعر فارسي مي‌گويد: مشکل نيما در بدعتي است که آورد؛ بدعتي در شعر، مشکلي در وزن و شکل شعر و مشکلي ديگر در معنا، در مفهوم آن؛ نيما شاعر زمانه ماست، شاعري در تکاپوست، در جست و جوي زيبايي است، در پي تازه اي از حيات دوران ماست.

و چه زيبا جلال درباره اين شاعر بدعت گذار گفت: دفتر شعر فارسي افتخاري را که نيما به شعر تنگ مايه معاصر داد به فراموشي نخواهد سپرد.

سرانجام پدر شعر نو فارسي پس از سال ها تلاش در عرصه شعر و ادبيات و پيکره بندي شعر نو "در شب سرد زمستاني" دي ماه 1338 چشمان پاييزي اش را به روي دنياي فاني فروبست.